O Sakramentach

Chrzest

Sakrament chrztu jest pierwszym sakramentem, który przyjmujemy. Jest fundamentem chrześcijańskiego życia i bramą otwierającą dostęp do innych sakramentów. Nazwa sakramentu – chrzest, pochodzi od greckiego słowa baptizein, które oznacza zanurzyć, pogrążyć. Zanurzenie w wodzie jest symbolem zanurzenia człowieka w śmierć Chrystusa, z której zmartwychwstaje z Nim jako “nowe stworzenie”. Sakrament ten wyzwala od grzechu, włącza człowieka we wspólnotę Kościoła oraz uzdalnia do głoszenia Ewangelii.

Sama liturgia chrztu jasno ukazuje znaczenie sakramentu. Rozpoczyna się od znaku krzyża, który wyciska pieczęć krzyża na osobie, która ma należeć do Chrystusa. Głoszenie Słowa Bożego oraz egzorcyzm, uzdalniają kandydata do wyznawania wiary Kościoła. Po tych obrzędach następuje właściwy moment chrztu – zanurzenie lub polanie głowy wodą chrzcielną w chwili wzywania każdej z osób Trójcy Świętej. Namaszczenie wonnym olejem poświęconym przez biskupa (krzyżmem), oznacza dar Ducha Świętego dla nowo ochrzczonego. Biała szata symbolizuje przyobleczenie w Chrystusa, a świeca zapalona od paschału jest światłem zmartwychwstałego. Po tych obrzędach neofita (osoba, która właśnie przyjęła sakrament chrztu) jako dziecko Boże w Jezusie, może zwracać się do Boga słowami modlitwy “Ojcze nasz”.

Sakrament chrztu opieczętowuje chrześcijanina niezatartym znamieniem duchowym, którego nie jest w stanie zmazać żaden grzech. Dlatego też chrztu udziela się tylko raz i nie może on być powtórzony. Wierni, którzy przyjęli chrzest są uzdolnieni i zobowiązani do służenia Bogu przez udział w świętej liturgii Kościoła.

Sakrament pokuty i pojednania

Sakrament pokuty i pojednania to jeden z sakramentów uzdrowienia. Poprzez sakramenty wtajemniczenia chrześcijańskiego otrzymaliśmy nowe życie w Chrystusie, jednak przechowujemy je w glinianych naczyniach. Kościół mocą Ducha Świętego chce kontynuować dzieło uzdrowienia, które zaczął Jezus.

Pokuta i pojednanie nazywana jest także sakramentem nawrócenia, ponieważ jest spotkaniem z miłosiernym Ojcem, od którego człowiek oddalił się poprzez grzech. Pokuta uświęca drogę naszego nawrócenia i zadośćuczynienia za grzechy. Popularna nazwa – spowiedź, oznacza wyznanie grzechów przed kapłanem, co jest istotnym elementem tego sakramentu. Poprzez wypowiedzenie swoich grzechów, człowiek uznaje i uwielbia miłosierdzie Boga. Pojednanie oznacza dar miłości, którą grzesznik otrzymuje od Boga w tym sakramencie.

Niezbędnymi elementami do zaistnienia sakramentu są akty osoby, która korzysta ze spowiedzi. Tymi elementami są żal za grzechy, wyznanie ich oraz zadośćuczynienie.

Sakrament pokuty i pojednania jest istotnym elementem życia chrześcijanina, ponieważ uzdalnia go do komunii z Kościołem i Bogiem. Chrystus ustanowił ten sakrament dla wszystkich tych, którzy po swoim chrzcie popełnili grzech ciężki i utracili łaskę chrztu oraz zerwali komunię z Kościołem. Sakrament ten daje nową możliwość nawrócenia się i powrotu do jedności.

Eucharystia

Eucharystia jest dopełnieniem wtajemniczenia chrześcijańskiego, a także źródłem i szczytem życia. Pozostałe sakramenty i posługi kościelne wiążą się z Eucharystią i ku niej zmierzają. Eucharystia jest określona bardzo dużą ilością nazw, co jest też znakiem jej bogactwa. Każda z nazw ukazuje pewien aspekt sakramentu. Samo greckie słowo eucharistein oznacza błogosławieństwo, które wychwala dzieła Boże. Jest to więc dziękczynienie składane Bogu przez ludzi. Wieczerza Pańska i łamanie Chleba to nazwy nawiązujące do ostatniej wieczerzy Jezusa. Także właśnie po geście łamania chleba uczniowie rozpoznali Jezusa podczas uczty po Jego zmartwychwstaniu. Najświętsza Ofiara oznacza, że podczas Mszy Świętej staje się obecna jedyna ofiara złożona przez Chrystusa. Święta i Boska liturgia to nazwa określająca centralne miejsce tego sakramentu w całej liturgii Kościoła. Stąd także nazwa Najświętszego Sakramentu, ponieważ Eucharystia jest sakramentem sakramentów, najważniejszym ze wszystkich. Komunia, ponieważ jednoczymy się z Chrystusem przez udział w Mszy Świętej i przyjęcie Jego Ciała i Krwi. Wreszcie nazwa Mszy Świętej, która pochodzi od końcowego posłania wiernych (łac. missio), które jest zaproszeniem i zachętą do pełnienia woli Boga w swoim codziennym życiu.

Poprzez przyjmowanie Eucharystii w Komunii Świętej jednoczymy się z samym Jezusem. Przyjęte Ciało Chrystusa dokonuje w naszym życiu duchowym tego, co chleb i inny pokarm w życiu cielesnym. Eucharystia umacnia miłość, która słabnie w życiu codziennym i uzdalnia nas do uwolnienia się od naszych nieuporządkowanych przywiązań. Wreszcie Eucharystia sprawia, że zakorzeniamy się w Chrystusie. Nie ma wyraźniejszego znaku nadziei na nowe niebo i nową ziemię niż Eucharystia.

Bierzmowanie

Bierzmowanie jest kolejnym spośród sakramentów wtajemniczenia chrześcijańskiego. Przyjęcie tego sakramentu jest konieczne jako dopełnienie łaski chrztu. Nazwa sakramentu pochodzi od łacińskiego słowa confirmatio, które oznacza potwierdzenie. Etymologia polskiego słowa pochodzi od staropolskiego słowa bierzmo, które oznacza belkę podtrzymującą strop domu. Sakrament bierzmowania jest więc sakramentem umacniającym i podtrzymującym życie w wierze.

W obrzędzie bierzmowania najważniejszym znakiem jest namaszczenie krzyżmem, które jest pieczęcią Ducha Świętego. Chrześcijanin przyjmujący ten sakrament decyduje się na całkowitą przynależność do Chrystusa i oddanie się na Jego służbę. To znamię Ducha jest także znakiem obietnicy Bożej opieki.

Skutkiem sakramentu jest specjalne wylanie Ducha Świętego. Bierzmowanie przynosi wzrost i pogłębienie łaski chrzcielnej. Ściślej jednoczy z Chrystusem, pomnaża dary Ducha Świętego, umacnia więź z Kościołem oraz udziela specjalnej mocy do szerzenia i obrony wiary słowem i czynem. Znamię tego sakramentu, podobnie jak chrztu, jest niezacieralne.

Małżeństwo

Pismo święte zaczyna się od opisu stworzenia mężczyzny i kobiety na obraz i podobieństwo Boże, a kończy wizją “Godów Baranka” (Ap 19, 7. 9). Od początku do końca Pismo święte mówi o małżeństwie i jego “misterium”, o jego ustanowieniu i znaczeniu, jakie nadał mu Bóg, o jego początku i celu, o różnych sposobach jego urzeczywistniania w ciągu historii zbawienia, o jego trudnościach wynikających z grzechu i jego odnowieniu “w Panu” (1 Kor 7, 39), w Nowym Przymierzu Chrystusa i Kościoła.

Bóg, który stworzył człowieka z miłości, powołał go także do miłości, która jest podstawowym i wrodzonym powołaniem każdej istoty ludzkiej. Człowiek został bowiem stworzony na obraz i podobieństwo Boga, który sam jest Miłością. Ponieważ Bóg stworzył mężczyznę i kobietę, ich wzajemna miłość staje się obrazem absolutnej i niezniszczalnej miłości, jaką Bóg miłuje człowieka. Jest ona dobra, co więcej bardzo dobra, w oczach Stwórcy. Miłość małżeńska, którą Bóg błogosławi, jest przeznaczona do tego, by była płodna i urzeczywistniała się we wspólnym dziele zachowywania stworzenia: “Bóg im błogosławił, mówiąc do nich: <>” (Rdz 1, 28).

Pismo święte stwierdza, że mężczyzna i kobieta zostali stworzeni wzajemnie dla siebie: “Nie jest dobrze, żeby mężczyzna był sam”. Bóg daje mu niewiastę, “ciało z jego ciała”, to znaczy równą mu istotę, jako “pomoc przychodzącą od Pana”. “Dlatego to mężczyzna opuszcza ojca swego i matkę swoją i łączy się ze swą żoną tak ściśle, że stają się jednym ciałem” (Rdz 2, 24). Jezus wskazuje, że oznacza to nienaruszalną jedność ich życia, przypominając, jaki był “na początku” zamysł Stwórcy: “A tak już nie są dwoje, lecz jedno ciało” (Mt 19, 6).

Kapłaństwo

Dzięki sakramentowi święceń posłanie powierzone przez Chrystusa Apostołom, nadal jest spełniane w Kościele. Jest to sakrament posługi apostolskiej, który posiada trzy stopnie: diakonat, prezbiterat i episkopat. Nazwa sakramentu łączy się z łacińskim wyrazem ordo, który w czasach rzymskich oznaczał różne stany. Słowo ordinatio oznacza włączenie do któregoś ze stanów, w Kościele dokonuje się poprzez akt religijny i liturgiczny. Jest to coś więcej niż zwykłe włączenie do jakiejś grupy, ponieważ ten sakrament udziela daru Ducha Świętego, pozwalającego wykonywać “świętą władzę” pochodzącą od samego Chrystusa, przez Jego Kościół. Widocznym znakiem konsekracji i przyjęcia w służbę Kościołowi jest nałożenie rąk przez biskupa.

Mężczyzna przyjmujący sakrament święceń jest upodabniany do Chrystusa dzięki specjalnej łasce Ducha Świętego, co czyni go narzędziem Chrystusa dla Kościoła. Sakrament ten podobnie jak chrzest i bierzmowanie wyciska niezatarty charakter duchowy i nie może być powtarzany ani udzielany tylko na pewien czas.

Namaszczenie chorych

Namaszczenie chorych jest drugim spośród sakramentów uzdrowienia. Przez ten sakrament Kościół poleca chorych i cierpiących Bogu. Sakrament ma nie tylko umocnić chorych, ale także zachęca do złączenia w cierpieniu z męką i śmiercią Chrystusa dla dobra całego Kościoła.

Choroba od zawsze była jednym z najpoważniejszych problemów człowieka. Zmaganie się z cierpieniem sprawia, że człowiek doświadcza swojej niemocy i ograniczeń. Chrystus przyszedł, by uleczyć całego człowieka – zarówno duszę jak i ciało. Współczucie Jezusa jest tak mocne, że utożsamia się On z chorymi. Chrystus wymaga wiary w to, że w sakramencie On sam dotyka człowieka, aby go uzdrowić. Ważne jest to, że sakrament nie jest ściśle związany tylko z sytuacją niebezpieczeństwa utraty życia.

Pierwszą łaską sakramentu namaszczenia chorych jest szczególny dar Ducha Świętego, który przychodzi z umocnieniem, pokojem i odwagą do przezwyciężania chorób. Duch Święty odnawia wiarę i ufność w działanie Boga oraz umacnia w walce z pokusą zniechęcenia. W sytuacji, kiedy chory nie może wyznać grzechów w spowiedzi, sakrament namaszczenia daje przebaczenie grzechów. W tym sakramencie chory jednoczy się z męką Chrystusa. Cierpienie otrzymuje nowy sens – staje się uczestnictwem w zbawczym dziele Jezusa.